เราจะมีชีวิตรอด : การต่อต้านกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรัฐกะเรนนี “ดอเนียะกู่ ดอตาเมียะ ดอตะมะจี ไม่เหลือแล้ว” คือบทสนทนาของฉันกับหญิงสาวกะเรนนีสองคนในวันสงกรานต์ ชื่อทั้งสามนั้นคือชื่อของโรงเรียน IDP …

วันที่อนาคตที่กำลังเบ่งบานของฉันจบสิ้นลงเรื่องเล่าของหญิงสาวกะเรนนี ฉันเกิดในเมืองลอยก่อ รัฐกะเรนนี ตัวฉันไม่เคยมีประสบการณ์ตรงเกี่ยวกับสงครามมาก่อน  แต่พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย …

มีคนอยู่ในข่าว ตลอดเดือนกันยายน ข่าว “ชาวบ้าน” จากประเทศพม่าที่ถูกจับระหว่างเดินทางเข้าสู่เมืองใหญ่ในประเทศไทยโดยไม่ได้รับอนุญาตตามพ.ร.บ.คนเข้าเมือง ปรากฏให้เห็นไม่เว้นแต่ละวัน   2 ก.ย.  ชาวบ้าน …

จดหมายน้อยจากริมแดนกะเรนนี ตั้งแต่รัฐประหารปีที่แล้ว ผ่านมาปีกว่า เด็ก คนหนุ่มสาว และชาวบ้านในรัฐกะเรนนีต้องหลบหนีการเข่นฆ่าไล่ล่าเข้าไปอยู่ตามป่าตามเขา สงครามแผ่นขยายไปเกือบทุกที่ แทบจะไม่มีที่ไหนปลอดภัยเลย ผ่านไปปีกว่า เรายังมองไม่เห็นว่าจะกลับบ้านไปได้อย่างไร …

หญิงสาวจากค่ายพักผู้พลัดถิ่นในรัฐกะเรนนี เรากลับมาจากฝั่งไทยได้สองเดือนกว่าแล้ว แต่หลังจากที่เครื่องบินกองทัพพม่ามาทิ้งระเบิดคราวนั้น การสู้รบทางด้านตะวันออกของแม่น้ำสาละวินก็ไม่เคยเงียบเสียง เสียงปืนเล็กเป็นเรื่องปกติที่คนในค่ายจะได้ยิน และเมื่อไรที่มีเสียงปืนใหญ่ พวกเราก็จะหนีลงไปหลบอยู่ในบังเกอร์ ดีที่คนแก่ส่วนหนึ่งได้เข้าไปนอนในฝั่งไทยแล้ว การจะวิ่งหนีไปจึงมีห่วงน้อยลง และหนีได้เร็ว …

วันกองทัพพม่า โอกาสในการแสดงออกจุดยืน ปี 2564 วันกองทัพพม่า วันที่ 27 มีนาคม ได้รับการบันทึกไว้ว่าเป็น “วันสังหาร” …

เมื่อเรากล่าวถึงสิทธิมนุษยชน “… จากการปฎิบัติงานพบว่า ผู้หลบหนีภัยจากการสู้รบความไม่สงบชาวเมียนมา (ผภสม.) ได้มาหลบภัยอยู่บริเวณแนวชายแดนฝั่งตรงข้าม …… ประมาณ 150 คนโดยไม่มีการหนีข้ามแดนมายังฝั่งไทย …