“เป็นยังไงมั่งแล้วหือ ไอ้หลานชาย ที่นั่นเป็นยังไง เอ็งจะกลับมาถึงเมื่อไหร่ รู้มั้ยวันก่อนน้าสาวกับน้าเขยของเอ็งนั่งรถหนีน้ำกลับมาหมดไปคนละห้าพัน แล้วยังโชคร้ายถูกจับส่งตัวไปที่ฝั่งพม่า ถูกหน่วยรักษาชายแดน (กองกำลังดีเคบีเอเดิม) เรียกคนละสองพันห้า เท่านั้้นยังไม่พอ …
เมื่อครั้งยังเล็กเราต่างมีความคิดฝันอย่างเด็ก ๆ หลายคนอยากเป็นครู เป็นหมอ แต่ผมกลับอยากเป็นทหารเพื่อแก้แค้นให้กับครอบครัวที่ถูกทหารพม่าข่มเหงรังแกจนต้องพลัดพรากจากกัน ผมคิดเสมอว่าเมื่อโตขึ้นผมจะฆ่าคนชาติเดียวกับเขา ทำร้ายญาติพี่น้องคนในครอบครัวของเขาเหมือนกับที่เขาเคยทำกับครอบครัวของผม ครั้งหนึ่งเมื่อผมอายุประมาณแปดขวบมีทหารพม่าเคลื่อนพลเข้ามาในหมู่บ้าน พ่อและพี่ชายคนโตของผมจำเป็นต้องหนีเอาตัวรอดจากการถูกเกณฑ์เป็นลูกหาบ ในบ้านจึงเหลือแต่แม่และพี่น้องที่ยังเล็ก …
ไม่เป็นไร บทความเสียงชาวบ้าน โดย สุแมโกล เขียนไว้เมื่อปี 2554 แสงแดดที่ส่องมาเป็นสัญญาณบอกว่ารุ่งเช้าได้มาถึงแล้ว ทาเสอะยื่อนั่งอยู่ในห้องรับแขกแบบตะวันตก ในมือยังถือข่าวการเสียชีวิตของทหารกะเหรี่ยงที่ได้อุทิศตนสู้รบอยู่ในแนวหน้าค้างไว้แต่เนิ่นนานเท่าใดก็ไม่รู้ เรื่องราวในอดีตหวนกลับเข้ามาสู่ภวังค์ …
คราวต่อไปจะเป็นใคร….. บทความเสียงชาวบ้าน โดย แอ้เกอะลื่อตอ เขียนไว้เมื่อปี 2554 ในค่ายผู้ลี้ภัย คำถามแรกที่เรามักจะถามกับเพื่อนผู้ลี้ภัยที่เพิ่งรู้จักกันคือ “คุณเข้ามาอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัยแห่งนี้ด้วยเหตุผลอะไร” ครั้งหนึ่งศาสนาจารย์ที่ผมเพิ่งรู้จักได้ถามคำถามนี้กับผมเช่นกัน …
ชีวิตที่เลือกไม่ได้…… บทความเสียงชาวบ้าน โดย เกอะญอซู เขียนไว้เมื่อปี 2553 ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ และกำหนดได้ยาก บางครั้งสิ่งที่เราอยากให้เป็นกลับไม่เป็นตามที่เราอยาก ร้ายไปกว่านั้น …
ในวันที่ประตูไม่เปิดให้กับผู้ลี้ภัย หนึ่งในนักแสดงหญิงสายเลือดเอเชียทีได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงออสการ์สาขานักแสดงสมทบหญิงยอดเยี่ยมปี 2566 (ซึ่งจะประกาศผลในวันที่ 13 มีนาคมนี้) คืออดีตผู้ลี้ภัยเวียดนามจากประเทศไทย “ฮอง เชา” พ่อแม่ของฮอง …
วันที่อนาคตที่กำลังเบ่งบานของฉันจบสิ้นลงเรื่องเล่าของหญิงสาวกะเรนนี ฉันเกิดในเมืองลอยก่อ รัฐกะเรนนี ตัวฉันไม่เคยมีประสบการณ์ตรงเกี่ยวกับสงครามมาก่อน แต่พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย …
Read more วันที่อนาคตที่กำลังเบ่งบานของฉันจบสิ้นลง
เรื่องเล่าของหญิงสาวกะเรนนี
“อย่าทำแบบนี้กับผม”บทความเสียงชาวบ้าน โดย แอ้เกอะหลึตอ เพื่อนของผมเข้ามาปลุกตั้งแต่ตีห้า ผมสะดุ้งเฮือก กวักน้ำล้างหน้าล้างตาและคว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่างรีบเร่ง และทันใดนั้นก็เหมือนกับจะมีลางบอกเหตุ เข็มขัดเก่าแก่ที่ผมหยิบมาร้อยคาดเอวเกิดขาดผึง ผมม้วนมันเก็บไว้อย่างลวก ๆ ด้วยความรีบร้อน …
เรื่องราวของสองพี่น้องและวัยเยาว์ในค่ายผู้ลี้ภัยชาวกะเหรี่ยง ณ ชายแดนไทย ภาพยนตร์ชนะเลิศรางวัลช้างเผือกพิเศษจาก เทศกาลภาพยนตร์ครั้งที่ 20 ผลงานลําดับที่สามของกลุ่ม นักเรียนข้ามชาติจากศูนย์การเรียนรู้ช่าทูเหล่ แม่สอดที่ สามารถกวาดรางวัลชนะเลิศ …
บันทึกประจำวัน เรื่องเล่าของอาพี (คุณยาย) “ผู้หนีภัยความรุนแรงของทหารพม่า” ผมไปชายแดนกับครอบครัวเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มีพี่นักศึกษาจากเชียงใหม่ร่วมเดินทางด้วย โมบอกผมว่า พี่ ๆ ยังไม่เคยมาพื้นที่ชายแดนมาก่อน ตลอดทางบนรถพวกพี่ …
Read more เรื่องเล่าของอาพี (คุณยาย) “ผู้หนีภัยความรุนแรงของทหารพม่า”
“ปล่อยให้ชุมชนชายแดนเป็นชุมชนชายแดนอย่างที่เคยเป็นมา”เรื่องเล่าจากบทสนทนาเพื่อนข้างบ้าน (4) วันผู้ลี้ภัยโลก 2565 “จริงอยู่ว่ารัฐไทยมีแผนรับมือสถานการณ์ฉุกเฉิน จะใช้หรือไม่ใช้ก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่แผนที่ว่าก็ออกแบบให้กับสถานการณ์ที่คนไหลเข้ามากันเยอะ ๆ เท่านั้น เราไม่มีแผนรองรับการเคลื่อนย้ายในรูปแบบที่หลากหลายกว่านี้ …
หาชีวิตที่ดีกว่า เรื่องปกติในความผิดปกติ เรื่องราวของชาวโรฮิงญาจากภาคตะวันตกของประเทศพม่าจำนวน 59 คนที่ถูกนำมาทิ้งไว้บนเกาะดง ตะวันตกของเกาะหลีเป๊ะ จ.สตูล กับคำให้สัมภาษณ์ของเจ้าหน้าที่รัฐผู้รับผิดชอบ บอกเล่าถึงหลายสิ่ง ชาวบ้าน …
การจากไปของเด็กชายผู้อยากไปเป็นทหาร เพื่อนไร้พรมแดนได้รับข่าวร้ายจากชายแดน ว่า แอ้โด้ฉิ อดีตนักเรียนโรงเรียนเล่อป่อเฮอ นักแสดงนำในภาพยนตร์ยาวเรื่องแรกของเพื่อนไร้พรมแดน “บทเพลงของแอ้โด้ฉิ” (2006) ได้นำบทเพลงของเขาไปเล่นให้พระเจ้าฟังบนสวรรค์แล้ว แอ้โด้ฉิเติบโตขึ้นอย่างเด็ก …
เช้าตรู่ของวันแห่งความรักกับการจับกุมในค่ายแม่หละ เหตุการณ์ลุกฮือของผู้ลี้ภัยในค่ายแม่หละ อ.ท่าสองยาง จ.ตากเมื่อ 14 ธันวาคม 2564 ที่ก่อให้เกิดความเสียหายของทรัพย์สินทั้งส่วนบุคคลและราชการ ได้นำให้ประเด็นการบริหารจัดการอันไม่เหมาะสมรวมถึงการคอรัปชั่นในค่ายผู้ลี้ภัยขึ้นสู่สายตาสาธารณชน จนกระทั่งคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติเดินทางลงพื้นที่เมื่อกลางเดือนมกราคม …
ความหวังของคุณตาเรื่องเล่าจากริมขอบแดนกะเรนนี-ไทย “ตั้งแต่เกิดมาจนอายุได้ 80 ปี ตาหนีทหารพม่ามานับครั้งไม่ถ้วน แต่ที่ต้องอพยพย้ายไปอยู่ที่อื่น ครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สอง ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ตาก็จะหลบอยู่ใกล้ ๆ …
