มนุษยธรรมต้องอาศัยการบริหารจัดการ (3)
การรับผู้ลี้ภัยนั้นไว้ในพื้นที่พักพิงที่ใด ล้วนเป็นเรื่องที่ต้องการการบริหารจัดการ ซึ่งก็เป็นที่ชัดเจนแล้วว่า ฝ่ายความมั่นคงไทยไม่ต้องการหรือไม่มีความสามารถในการบริหารจัดการงานผู้ลี้ภัย
ล่าสุด หลังจากที่ผวจ.แม่ฮ่องสอนได้แต่ตั้งคณะทำงาน ประสานงาน ดูแล ช่วยเหลือผู้หนีภัยการสู้รบเมียนมามา โดยให้ภาคประชาสังคมไทยและ UNHCR เข้าร่วมด้วยเป็นสัดส่วนถึงหนึ่งในสามนั้น ภารกิจหลักของกองทัพไทย กลับคือการพยายามผลักดันผู้ลี้ภัยที่เหลืออยู่โดยเฉพาะกลุ่มจากราท่าและแม่หนึท่าที่อยู่ตอนเหนือ ให้ออกไปจากพรมแดนไทยให้หมด เสมือนจะให้เห็นชัดเจนว่า คณะทำงานฯดังกล่าวไม่มีความหมายแต่อย่างใด
ในการประชุม ภาคประชาสังคมไทยได้รับคำบอกให้ส่งแผนความช่วยเหลือเพื่อขอการอนุมัติจากผวจ.แม่ฮ่องสอนและกองกำลังนเรศวร โดยคาดว่าจะมีการอนุมัติในต้นเดือนนี้ ดังนั้น เช้าวันที่ 1 มิ.ย. ผู้ลี้ภัยกลุ่มสุดท้ายของแม่หนึท่าซึ่งเป็นกลุ่มใหญ่ที่สุดกว่า 700 คนที่เหลือ จึงถูกผลักดันกลับทั้งหมด เพื่อที่แผนดังกล่าวจะไม่ได้เป็นประโยชน์ต่อผู้ใด
การปฏิเสธภารกิจในการบริหารจัดการนั้นเป็นเรื่องง่าย แต่ต้องแลกด้วยชีวิตของผู้คน และศักดิ์ศรีของของประเทศ
การรับผู้ลี้ภัยไว้ไม่ใช่เรื่องง่าย ด้วยจะต้องคำนึงถึงการประสานงานกับเอกชนพลเรือนผู้มีความรู้ประสบการณ์ในการวางผังสถานที่พักพิง การสร้างที่พักที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม การวางแผนเพื่อให้มีน้ำสะอาดใช้อย่างเพียงพอทั่วถึง การวางแผนด้านขยะ ห้องน้ำ และสถานที่อาบน้ำเพื่อสุขอนามัยและความปลอดภัยของผู้หญิงและเด็กหญิง ฯลฯ อีกทั้งยังต้องคำนึงถึงความต้องการของกลุ่มเปราะบางพิเศษ เช่น คนชรา ผู้พิการทางสมองและทางร่างกาย ผู้ป่วย เด็กกำพร้า เป็นต้น อย่างละเอียดถี่ถ้วน
ทว่า นี่คือสิ่งที่ประเทศอารยะจะสามารถกระทำได้ ภาคประชาสังคมไทย และองค์กรเอกชนทั้งไทยและต่างประเทศ ต่างก็พยายามเสนอตนและทรัพยาการเพื่อเข้าช่วยจัดการ หากรัฐเพียงแต่ใช้การจัดตั้งคณะทำงานฯ เพื่อประวิงเวลาบอกปัด
จากรายงานข่าวที่ปรากฏ เวทีคณะทำงานฯ กลายเป็นเวทีสั่งการให้ภาคประชาสังคมไทยไปผลักดันให้มีการการตั้งค่ายผู้พลัดถิ่นในรัฐกะเหรี่ยงเพื่อไม่ให้ชาวบ้านข้ามพรมแดนมา ทั้งที่การโจมตีทางอากาศล่าสุดก็เป็นที่ชัดเจนว่า การรวมกันเป็นค่ายขนาดใหญ่อย่างเปิดเผยนั้นอันตรายเพียงใด และไม่มีกองกำลังใดจะปกป้องพวกเขาจากการทิ้งระเบิดจากเครื่องบินได้ ตราบใดที่ยังอยู่ในเขตพรมแดนประเทศพม่า
วิธีคิดดังกล่าว จึงไม่ใช่วิธีคิดของนักบริหารจัดการ แต่เป็นการพยายามปฏิเสธความจริงที่แฝงไว้ด้วยความเหี้ยมโหด
1 มิถุนายน 2564
