บันทึกของหญิงสาวกะเรนนี
ผู้ลี้ภัยในประเทศไทย
“นี่คือหมู่บ้านของฉัน”
“ฉันตกตะลึงที่ได้เห็นภาพหมู่บ้านของตัวเองถูกถล่มด้วยปืนใหญ่ พลันก็รู้สึกเศร้าสลดและและโดดเดี่ยวเดียวดายขึ้นมาอย่างรุนแรง เรามีแผ่นดินของเรา เรามีบ้านของเรา แต่ทำไมพวกเราจึงไม่ได้อยู่ในบ้านของเรา ? ครอบครัวของฉัน ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงของฉัน ไม่มีใครได้อยู่ที่บ้าน พวกเขาต้องหลบซ่อนตัวกันอยู่ในป่าและใช้ชีวิตอย่างยากลำบากยิ่งนัก”
“ฉันเองก็เคยเป็นเด็กหญิงเล็ก ๆ คนหนึ่ง ที่ต้องคอยวิ่งหนีสงคราม ตอนนี้ฉันโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ มันก็เกิดขึ้นอีก ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจสลาย เมื่อได้เห็นคนบริสุทธิ์มากมาย ทุกหนทุกแห่ง ต้องสูญเสียสาหัสกับสงคราม กับการก่อการร้ายของกองทัพฆาตกรนี้ พวกเขาต้องหลบซ่อนอยู่ในป่าโดยปราศจากอาหาร เพื่อนผู้จะปลุกปลอบใจ หรือแม้ผ้าใบกันฝน คำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวของฉันบ่อย ๆ ในช่วงที่ผ่านก็คือ “นี่เราเกิดมาเพื่อที่จะถูกฆ่าเท่านั้นเองหรือ ?” การที่ต้องเป็นคนพลัดถิ่นมันโหดร้าย มนุษย์มีสิทธิที่จะมีชีวิตอันเสรี สันติ และอยู่ในสภาพแวดล้อมอันสร้างสรรค์ แต่แล้วทำไมเราจึงไม่มีสิทธิเช่นนั้นเล่า ?”
“ความทุกข์ทรมานของประชาชนกะเรนนีไม่เคยจบสิ้น เราจะต้องยุติสงครามนี้ หรือปล่อยให้มันยุติชีวิตของเราไปเสียเอง ? พวกเรามิได้มีความสำคัญเพียงพอที่จะได้รับการใส่ใจปกป้องคุ้มครองจากสหประชาชาติและประชาคมโลกบ้างหรือไร ?”
“มอ”
หมายเหตุ : ผู้พลัดถิ่นกะเรนนีเริ่มหมดหนทางเลือกอื่นใดนอกจากการเคลื่อนสู่ชายแดนไทย ที่ซึ่งพวกเขาหวังว่า เพื่อนบ้านจะช่วยปกป้องคุ้มครองเมื่อยามจำเป็น วานนี้ (12 มิ.ย.) คลังข้าวสาร อาหารแห้ง และยา ซึ่งอาสาสมัครด้านมนุษยธรรมแอบซ่อนไว้ในโรงเรียนบนตะเข็บชายแดนรัฐกะเรนนี-รัฐฉาน ถูกกองทัพพม่าเผาทำลายหมด ขณะที่การสู้รบในเดมอโซขยายสู่ผืนป่าตะวันออกอันเป็นที่หลบภัยของชาวบ้าน ล่าสุด ผู้พลัดถิ่นสองคนเสียชีวิตจากปืนใหญ่ และที่เหลือก็ต้องกระจัดกระจายมุ่งหน้าหนีอย่างต่อเนื่อง
