เสียงระเบิดจากชายแดนแม่สอด
ผ่านไป 12 ชั่วโมง ยังไม่มีฝ่ายใดออกมาอ้างความรับผิดชอบและเหตุผลต่อการก่อคาร์บอมบ์เมื่อราวใกล้ห้าทุ่มคืนวาน (23 เมษายน) หากเสียงสนั่นของระเบิดที่เชิงสะพานมิตรภาพไทย-เมียนมาแห่งที่ 1 หรือแห่งดั้งเดิมที่เชื่อมระหว่างอำเภอแม่สอดกับเมืองเมียวดี กำลังสื่อสารด้วยตัวของมันเอง
อย่างแรก การเขย่าขวัญผู้คนด้วยการทำลายทรัพย์สิน ซึ่งอาจมีความเป็นไปได้ที่จะเกิดการสูญเสียชีวิตไม่ว่าจะคนหรือสัตว์ (แม้จะไม่ได้เกิด) ไม่สามารถเรียกคะแนนนิยมได้จากประชาชนทั่ว ๆ ไป ทั้งไทยหรือผู้ลี้ภัย/แรงงานจากประเทศพม่า เสียงในโซเชียลมีเดียปัดให้เป็นการกระทำของฝ่ายที่ตัวไม่ชอบ ไม่ว่าจะเป็นกองทัพพม่า หรือป้ายไปลอย ๆให้กับกลุ่มชาติพันธุ์-ศาสนาทางตะวันตกของพม่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นก็หมายความว่า การก่อความรุนแรงที่อาจส่งผลกระทบกับผู้ไม่เกี่ยวไม่ข้องนั้นไม่ใช่สิ่งที่ได้รับการยอมรับเท่าไรนัก
อย่างที่สอง เราได้เห็นว่าเสียงระเบิดซึ่งเกิดขึ้นที่เชิงสะพานในเมียวดีนั้นดังกว่า และสนั่นไปได้ไกลกว่าการทิ้งระเบิดจากเครื่องบินและเสียงปืนใหญ่ที่ถล่มหมู่บ้านพลเรือนอยู่เกือบทุกเมื่อเชื่อวันในเกือบทุกจังหวัดรัฐกะเหรี่ยง (และกะเรนนี) การทำลายล้างทรัพย์สินและชีวิตพลเรือนชาติพันธุ์กลายเป็นความเลวร้ายอันปกติจนไม่ค่อยเป็นข่าว หรือเมื่อเป็นข่าวคนก็สนใจน้อยลง เสียงระเบิดดังกล่าวจึงกลายเป็นการตะโกนย้ำเตือนถึงความโหดเหี้ยมของสงครามที่ยังดำเนินอยู่อย่างได้ผล
อย่างที่สาม แม้ทางการและสื่อมวลชนไทยมักชี้ว่าคาร์บอมบ์ (รวมถึงการสู้รบและสถานการณ์ความรุนแรงในพม่า)ไม่ได้ส่งผลกระทบกับฝั่ง ไทย คำกล่าวดังนี้ก็ถูกต้องเพียงตามตัวอักษร คือไม่ได้มีระเบิด/กระสุนตกในเขตแดนไทย (ในกรณีที่ไม่มี-เพราะบางกรณีก็มี) ทว่าผลกระทบต่อความรู้สึกมั่นคงปลอดภัย เศรษฐกิจการค้า และต่อความรู้สึกรู้สมในฐานะที่เป็นมนุษย์อันจะพึงมีต่อประชาชนพม่านั้น ก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยปฏิเสธไม่ได้ และห้ามก็ไม่ได้ (แม้จะมีความพยายามก็ตาม)
เสียงระเบิดที่ไม่มีใครอ้างความรับผิดชอบ ได้สื่อสารตัวมันเองไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม
24 เมษายน 2565
