บันทึกประจำวัน บนถนนที่มีแต่เสียงปืน
ผมเพิ่งกลับจากอุ้มผาง หลังจากที่บ้านเราไปส่งของช่วยคนที่หนีเพราะสงคราม ผมไปชายแดนมาหลายครั้ง ผมเห็นแม่น้ำเมย และแม่น้ำสาละวิน หรือด่านที่ทำให้รู้ว่าตรงไหนคือชายแดน แต่ที่อุ้มผางผมไม่เห็นอะไรที่บอกได้ว่า “ตรงไหนคือเขตแดน” ผมถามโมกับปาตอนที่รถขับออกนอกหมู่บ้านสองข้างทางเป็นสวนยางพารา โมบอกว่าโมไม่รู้ ไม่มีอะไรเป็นจุดสังเกตที่จะบอกได้ว่าเราอยู่ในฝั่งไทย หรือได้ข้ามเข้ามายังพื้นที่รัฐกะเหรี่ยงแล้ว
รถของเราวิ่งตามรถคันข้างหน้าไปเรื่อย ๆ ผมเริ่มเห็นที่พักผ้าใบผ้าใบสีฟ้า อยู่ในไร่ข้าวโพด ตอนนี้รถจอด แดดแรงมาก ร้อนจนผมเริ่มมีผื่นคัน ผมเห็นคนเยอะมากทั้ง ผู้ใหญ่ เด็ก และน้องหมาหลายตัว
เสียงผู้ใหญ่เรียกเด็ก ๆ มารวมกัน “แฮฮีอ่อโก่” เด็กมารับขนมและนมกล่อง ผมรู้สึกดีและแย่ในเวลาเดียวกัน หากไม่มีสงคราม พวกเขาก็ไม่ต้องอยู่กลางไร่ข้าวโพดที่ร้อน เขาคงจะมีความสุขมากกว่า ถ้าตอนนี้เขามีขนมกินและได้อยู่ที่บ้าน เรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกดี คือการได้เห็นเด็กกินขนมอย่างมีความสุข น่าจะเป็นความรู้สึกเดียวกันกับผมตอนได้เล่นเกม …
ด.ช. โปโป อายุ 9 ปี
27 มีนาคม 2565
ภาพประกอบ : ชาวบ้านริมเมย
