บันทึกประจำวัน บนถนนที่มีแต่เสียงปืน (3)
ผมเดินทางมาที่อุ้มผางอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ที่เดิมที่รถยนต์เข้าถึงได้ เป็นการมาครั้งแรกในพื้นที่นี้ของเราสามคน
ผมต้องเดินเท้าไปในป่าหมาก เส้นทางแคบ ชัน ชื้น ผมเริ่มเหนื่อยแล้วยังต้องเดินต่อ ผมนึกถึงคนที่หนีมาเขาต้องแบกของใช้ คงเหนื่อยมากกว่าผมที่ไม่ต้องหอบหิ้วอะไร ผมเห็นผ้าใบสีฟ้าที่ผูกไว้กับต้นหมากเป็นหลังคา ที่นี่ไม่ร้อนแล้งเหมือนไร่ข้าวโพดที่เคยไปมา แต่อากาศชื้นจนรู้สึกเย็น
ผมอธิบายความรู้สึกไม่ถูก ผมรู้สึกแย่ เพราะคราวนี้เด็กเล็กเยอะมาก เราอยู่กันไม่นาน ผมยังไม่หายเหนื่อยก็ต้องเดินกลับ ตอนนี้ผมขี่หลังปาปา เพราะผมเหนื่อยมากจนเดินกลับเองไม่ไหว ปาปาบอกผมว่า “เด็กๆ ที่หนีมาบางคนต้องแบกข้าวสารอย่างน้อย 1 ถุง หรือต้องอุ้มน้องเล็กๆ ด้วย” ผมรู้ว่าข้าวสาร 1 ถุง หนัก 15 กิโลกรัม เพราะผมช่วยยกข้าวสารขึ้นรถ
ตอนที่เรากลับมาถึงตัวเมือง ท้องฟ้าไม่มีแสงแดด ลมแรง อากาศหนาวเย็นมากกว่าทุกวัน ผมคิดว่าในป่าหมากคืนนี้คงหนาวเย็นยิ่งกว่า
