จดหมายจากริมน้ำเมย ฉบับที่ 1
ก่อนอื่น เราต้องขอให้พระเจ้าทรงอวยพรและสถิตย์อยู่กับทุกท่านในทุกย่างก้าวของชีวิต
ในปีนี้ สถานการณ์ในรัฐกะเหรี่ยงของเราเต็มไปด้วยความรุนแรงและภัยอันตราย สงครามเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง และเกิดในหลาย ๆ ที่พร้อมกัน เด็ก ๆ ที่อยากเรียนรู้อยากมีการศึกษาไม่มีโรงเรียนให้ไป นี่เป็นเรื่องที่น่าสลดใจและยากจะแก้ไขได้ในเร็ววัน ยังดีที่ในเขตพื้นที่กองพลที่ 7 (จังหวัดพะอัน รัฐกะเหรี่ยง ตรงข้ามอ.ท่าสองยางและแม่ระมาด จ.ตาก) ของเรานั้น ด้วยพระพรของพระเป็นเจ้าที่คุ้มครองโรงเรียนของเรา สงครามจึงยังมาไม่ถึง และโรงเรียนก็ยังเปิดให้เด็ก ๆ ได้มาเรียนหนังสือกันจนถึงปัจจุบัน
เนื่องด้วยความเดือดร้อนจากสงคราม เด็ก ๆ ลูกหลานชาวกะเหรี่ยงต้องหนีไปยังที่ปลอดภัยและเรียนหนังสือห่างไกลจากบ้าน เด็กในโรงเรียนของเราตอนนี้มาจากทั้งเขตกองพลที่ 1 (จังหวัดตะโถ่ง/ดูตาทู), 2 (จังหวัดตองอู), 3 (จังหวัดยองเลบิน/เคล่อลุยทู) หรือ 5 (จังหวัดผาปูน/มื่อตรอ) พวกเขาต้องห่างไกลพ่อแม่ แต่ละคนเหงา และคิดถึงพ่อแม่มาก แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นเพราะหมู่บ้านของพวกเขาไม่ปลอดภัย อยู่ที่นั่นก็ต้องหลบในป่า อดมื้อกินมื้อ ไม่มีเสื้อผ้า ผ้าห่ม หมอนมุ้ง เมื่อนานเข้า พ่อแม่ของพวกเขาจึงตัดสินใจส่งลูกออกมาจากพื้นที่
เด็ก ๆ ที่อยู่ในเขตสู้รบนั้นมีความจำเป็นที่จะต้องอพยพหลบหนีมาเข้าเรียนที่โรงเรียนของเรา เราเองก็จำเป็นจะต้องต้อนรับนักเรียนทุกคนที่หนีภัยสงครามมา แม้ว่าสถานที่ของเราจะเล็ก ครูมีจำนวนน้อย อาหารหรือข้าวของต่าง ๆ ยังไม่เพียงพอ พวกเรามองเห็นความมุ่งมั่นตั้งใจของเด็ก ๆ ที่อยากเรียนหนังสือ เป็นไปไม่ได้เลยที่โรงเรียนจะปฏิเสธพวกเขา
ด้วยความรักของทุกท่านที่ช่วยเหลือกันมา แม้พ่อแม่ของนักเรียนเหล่านี้จะไม่สามารถสนับสนุนการศึกษาหรือค่ากินอยู่ของลูกได้เลย ตอนนี้นักเรียนทุกคนในหอพักทั้งหญิงชายของเราก็ได้มีอาหารเพียงพอต่อความต้องการแล้ว เหลือเพียงผ้าห่ม มุ้ง และยาสามัญประจำบ้านที่เราเชื่อว่ามีผู้ช่วยเหลือเราต่อไป ความช่วยเหลือของท่านทั้งหลายทำให้ทั้งครูและนักเรียนมีกำลังใจต่อสู้เสมอ
ขอให้พระเจ้าอวยพรแก่ท่านทุกคน
ครูโรงเรียนชุมชนริมน้ำเมย
