เพราะการสู้รบที่ชายแดนประเทศพม่าเมื่อเดือนมิถุนายน 2552 ผมต้องอพยพย้ายถิ่นที่อยู่และหยุดงานสอนหนังสือ โรงเรียนเก่าของผมถูกยึดและแปลงสภาพไปเป็นที่พักทหาร นักเรียนเก่าของผมกระจัดกระจายกันไปในฝั่งไทยและฝั่งพม่า ตัวผมกลับมาอยู่ที่บ้านเพื่อดูแลลูกเล็ก ๆ ทั้งสามอยู่เงียบ ๆ เพื่อนหลายคนทะยอยโทรศัพท์มาหา ไถ่ถามว่าผมทำงานอะไรอยู่ เมื่อตอบไปว่าผมอยู่บ้านช่วยภรรยาเลี้ยงลูก …
“เป็นยังไงมั่งแล้วหือ ไอ้หลานชาย ที่นั่นเป็นยังไง เอ็งจะกลับมาถึงเมื่อไหร่ รู้มั้ยวันก่อนน้าสาวกับน้าเขยของเอ็งนั่งรถหนีน้ำกลับมาหมดไปคนละห้าพัน แล้วยังโชคร้ายถูกจับส่งตัวไปที่ฝั่งพม่า ถูกหน่วยรักษาชายแดน (กองกำลังดีเคบีเอเดิม) เรียกคนละสองพันห้า เท่านั้้นยังไม่พอ …
เมื่อครั้งยังเล็กเราต่างมีความคิดฝันอย่างเด็ก ๆ หลายคนอยากเป็นครู เป็นหมอ แต่ผมกลับอยากเป็นทหารเพื่อแก้แค้นให้กับครอบครัวที่ถูกทหารพม่าข่มเหงรังแกจนต้องพลัดพรากจากกัน ผมคิดเสมอว่าเมื่อโตขึ้นผมจะฆ่าคนชาติเดียวกับเขา ทำร้ายญาติพี่น้องคนในครอบครัวของเขาเหมือนกับที่เขาเคยทำกับครอบครัวของผม ครั้งหนึ่งเมื่อผมอายุประมาณแปดขวบมีทหารพม่าเคลื่อนพลเข้ามาในหมู่บ้าน พ่อและพี่ชายคนโตของผมจำเป็นต้องหนีเอาตัวรอดจากการถูกเกณฑ์เป็นลูกหาบ ในบ้านจึงเหลือแต่แม่และพี่น้องที่ยังเล็ก …
คนริมฝั่ง บทความเสียงชาวบ้าน โดย นอนอ เขียนไว้เมื่อปี 2554 ฉันเป็นคนหนึ่งที่เดินทางขึ้นล่องตลอดทั่วสองฝั่งน้ำสาละวินเสมอ ตั้งแต่ต้นน้ำยันปลายน้ำมีน้อยคนนักที่รุ่นราวคราวเดียวกันแล้วจะไม่รู้จักฉัน ตั้งแต่จำความได้ พ่อพาฉันเดินทางโยกย้ายไปตามที่ต่าง …
ไม่เป็นไร บทความเสียงชาวบ้าน โดย สุแมโกล เขียนไว้เมื่อปี 2554 แสงแดดที่ส่องมาเป็นสัญญาณบอกว่ารุ่งเช้าได้มาถึงแล้ว ทาเสอะยื่อนั่งอยู่ในห้องรับแขกแบบตะวันตก ในมือยังถือข่าวการเสียชีวิตของทหารกะเหรี่ยงที่ได้อุทิศตนสู้รบอยู่ในแนวหน้าค้างไว้แต่เนิ่นนานเท่าใดก็ไม่รู้ เรื่องราวในอดีตหวนกลับเข้ามาสู่ภวังค์ …
เพียงบัตรใบหนึ่ง บทความเสียงชาวบ้าน โดย นอ นอ เขียนไว้เมื่อปี 2554 เดือนที่ผ่านมา มีข่าวแพร่สะพัดในชุมชนริมฝั่งสาละวินว่า ทางการไทยจะยึดบัตรประจำตัวผู้ไม่มีสถานะทางทะเบียนคืน …
คราวต่อไปจะเป็นใคร….. บทความเสียงชาวบ้าน โดย แอ้เกอะลื่อตอ เขียนไว้เมื่อปี 2554 ในค่ายผู้ลี้ภัย คำถามแรกที่เรามักจะถามกับเพื่อนผู้ลี้ภัยที่เพิ่งรู้จักกันคือ “คุณเข้ามาอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัยแห่งนี้ด้วยเหตุผลอะไร” ครั้งหนึ่งศาสนาจารย์ที่ผมเพิ่งรู้จักได้ถามคำถามนี้กับผมเช่นกัน …
ชีวิตที่เลือกไม่ได้…… บทความเสียงชาวบ้าน โดย เกอะญอซู เขียนไว้เมื่อปี 2553 ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ และกำหนดได้ยาก บางครั้งสิ่งที่เราอยากให้เป็นกลับไม่เป็นตามที่เราอยาก ร้ายไปกว่านั้น …
“อย่าทำแบบนี้กับผม”บทความเสียงชาวบ้าน โดย แอ้เกอะหลึตอ เพื่อนของผมเข้ามาปลุกตั้งแต่ตีห้า ผมสะดุ้งเฮือก กวักน้ำล้างหน้าล้างตาและคว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่างรีบเร่ง และทันใดนั้นก็เหมือนกับจะมีลางบอกเหตุ เข็มขัดเก่าแก่ที่ผมหยิบมาร้อยคาดเอวเกิดขาดผึง ผมม้วนมันเก็บไว้อย่างลวก ๆ ด้วยความรีบร้อน …
ว่าด้วยถ้อยคำกับผู้ลี้ภัย คำว่า “ผู้ลี้ภัย” ในภาษาไทยนั้น แปลตรงตัวคือคนหนีภัย หากใช้นิยามตามกฎหมายระหว่างประเทศของคำว่า refugee ก็จะขยายความให้ชัดเจนขึ้นว่าหมายถึงคนที่ต้องหนีการประหัตประหารจากประเทศตนไปยังประเทศอื่น และไม่สามารถหรือไม่เต็มใจที่จะกลับถิ่นฐานเดิมเนื่องด้วยความหวาดกลัวนั้น แต่คำทั่ว …
