นิตยสารเพื่อนไร้พรมแดนฉบับ “แก้มแดง” นำเสนอเรื่องราวว่าด้วยความมั่นคงทางสุขภาพของผู้ที่มักถูกสังคมหลงลืม เป็นที่เข้าใจว่า คนไทยย่อมต้องเข้าถึงสิทธิต่อสุขภาพและย่อมต้องมีหลักประกันสุขภาพ เพราะเราคือพลเมืองที่มีส่วนสร้างให้สังคมดำรงอยู่อีกทั้งเป็นหน้าที่ของรัฐที่ต้องดูแลพลเมืองตน อย่างไรก็ดี ความมุ่งหมายในการดูแลสุขภาพแรงงานข้ามชาติ ผู้ลี้ภัย และกลุ่มชาติพันธุ์มักถูกเอ่ยถึงในเชิง “การควบคุมโรคติดต่อ” เพื่อไม่ให้แพร่กระจายในสังคมไทยเสียมากกว่า เส้นทางการเข้าถึงสิทธิทางสุขภาพของเราเหล่านั้นจึงขรุขระเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่การต่อสู้เพื่อกองทุนสุขภาพสำหรับผู้มีปัญหาสถานะบุคคล (ที่เพิ่งได้รับการยอมรับคืนสิทธิดังที่กล่าวมา) ก็ยังล้มลุกคลุกคลานด้วยงบประมาณกองทุนมีทีท่าจะถูกหั่นเสียจนแทบไม่เหลืออะไร
