ปี 2552 เป็นปีที่พวกเราเตรียมตัวยอมรับชะตากรรมแล้วว่า เพื่อนไร้พรมแดนซึ่งก้าวมาครบ 10 ขวบปีอาจถึงกาลต้องยุติการดำเนินงาน แม้จะเชื่อมั่นในความสำเร็จว่านี่คือช่วงเวลาที่เรากำลังก้าวไปข้างหน้าได้มากที่สุดปีหนึ่ง เราก้ถูกปฏิเสธจากแหล่งบริจาคทุนทั้งเก่าและใหม่ด้วยเหตุผลต่าง ๆ กันจนแทบจะสิ้นหวัง
แต่จะว่าไปแล้ว ปี 2552 ก็เป็นปีที่สวยงามไม่น้อย
อาจเป็นปีที่น่าภาคภูมิใจมากที่สุดปีหนึ่งสำหรับการดำรงอยู่ของ “เพื่อนไร้พรมแดน” เสียด้วยซ้ำ เมื่อในที่สุด เราก็พิสูจน์กับตัวเองได้ว่า เราสามารถทำอะไร “บางอย่างและหลายอย่าง” ให้กับคนที่เราห่วงใยได้จริง ๆ ด้วยวิถีทางแบบเรา และด้วยการสนับสนุนของกัลยาณมิตรทั้งหลาย
ความสำเร็จเล็ก ๆ หลายเรื่องหลายชิ้นนไม่มีมูลค่าไว้คุยหรือขาย แต่เป็นบทพิสูจน์ส่วนตัวและเป็นความรู้สึกดี ๆ ที่ทำให้เรานอนหลับสนิทในยามค่ำคืน เพราะมันเป็นคำยืนยันว่า อะไรก็ตามที่คิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ก็อาจเป็นไปได้เสมอ หากเป็นสิ่งที่ ”ต้องทำ” แล้วก็จงทดลองทำ ทดลองดิ้นใหสุดกำลัง
ที่สำคัญ บทเรียนมากมายในปีนี้ ได้ตอกย้ำความศรัทธาและความเชื่อมั่นในเพื่อนมนุษย์ของเรา เมื่อมือที่ยื่นออกมาพบมือที่คว้ากุมไว้ เจ้าของมือก็จะลุกขึ้นยืนพร้อมกันได้แม้ในยามที่รู้สึกแพ้พ่ายอย่างที่สุด
ปลายปี มีข่าวมาว่าเพื่อนไร้พรมแดนมีโชคพอจะอยู่ต่อได้อีกหนึ่งปีเป็นอย่างน้อย
