รถอีแต๋นของ ”เลา” ส่งเสียงก้องทุ่งข้าวกลางหุบเขา รวงข้าวเขียวที่โค้งตัวอุ้มท้องเมล็ดข้าวสีเหลืองนวลทำให้เลาอดไม่ได้ที่จะชี้ชวนให้ครอบครัวดูผลิตผลจากหยาดเหงื่อแรงงาน เลาก้มมองมือของตัวเองที่กุมพวงมาลัยรถ ก่อนหน้านี้มันเคยจับชอล์กถ่ายทอดความรู้ให้กับเด็ก ๆ แต่ทุกวันนี้มือคู่นี้กลับต้องมาจับจอบเสียมเพื่อแผ้วถางอนาคตบนแผ่นดินใหม่… เพื่อบ้านใหม่ของเขาและครอบครัว เลาเป็นชาวม้งในประเทศลาว …
หมู่บ้านของผมกำลังจะมีถนนใหม่ เรื่องนี้ไม่ว่าจะคนเฒ่าคนแก่หรือลูกเล็กเด็กแดงต่างก็รับรู้และดีใจกันถ้วนหน้า เพราะถนนลาดยางยาวเกือบสี่กิโลเมตรและสะพานอีก 2 แห่ง จะช่วยให้คนในหมู่บ้านของเราเดินทางสะดวกมากยิ่งขึ้น ถนนเส้นนี้เป็นถนนในโครงการถนนไร้ฝุ่น ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน 2552 การก่อสร้างดำเนินไปอย่างราบรื่น …
ในปี พ.ศ. 2540 หมู่บ้านของฉันต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ร้ายแรง ทหารกะเหรี่ยง ดีเคบีเอ* เข้ามาก่อความไม่สงบในหมู่บ้าน ทำให้ชาวบ้านและเจ้าหน้าที่ป่าไม้เสียชีวิตรวม 3 คน …
บ่อยครั้งที่เราได้ยินว่าชาวบ้านบริเวณรอบค่ายผู้ลี้ภัยนั้นไม่พอใจกับการเข้ามาอยู่อาศัยของผู้ลี้ภัยจากประเทศพม่าเท่าไหร่นัก ด้วยเหตุผลเรื่องของสิ่งแวดล้อม ความไม่ปลอดภัย หรืออะไรก็ตาม แต่สำหรับหมู่บ้านแม่หละยางของผมกลับไม่เป็นเช่นนั้น พวกเรามีความสัมพันธ์อันดีกับพี่น้องกะเหรี่ยงที่ลี้ภัยเข้ามาอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัยแม่หละ เห็นได้จากการที่คณะกรรมการหมู่บ้านได้เชิญผู้ลี้ภัยในค่ายแม่หละ มาร่วมงานบุญเฉลิมฉลองเจดีย์ที่สำนักสงฆ์แม่หละยาง เมื่อวันที่ 3-4 …
วันนี้ผมได้นั่งดูการถ่ายทอดพิธีไหว้ครูของคนไทยทางทีวี พิธีกรรมนี้ช่างศักดิ์สิทธิ์ นักเรียนและผู้ที่มาร่วมงานน้อมใจเคารพบุคคลผู้เป็นครู ภาพนี้ทำให้ผมย้อนคิดถึงครูที่โรงเรียนผู้พลัดถิ่นในประเทศพม่า ครูที่นั่นต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก พวกเขาต้องสอนหนังสืออยู่ท่ามกลางภาวะสงคราม บางคนไม่ได้รับเงินเดือน คนที่ได้ก็ได้น้อยมากจนต้องอาศัยกินอยู่กับชาวบ้าน และนอกจากชาวบ้านและเด็ก ๆ นักเรียนแล้ว …
บางคนคงตกใจที่เห็นน้ำตาของผมไหลลงมาเปื้อนแก้ม แม้ผมจะเป็นทหาร ผมก็ยังเป็นคนคนหนึ่งที่ร้องไห้ได้ ท้อใจ สะเทือนใจ ทุกข์ใจ และกังวลใจได้เหมือนผู้ชายและผู้หญิงทุกคน ถึงบัดนี้ผมก็ยังร้องไห้อยู่ แต่เป็นการร้องไห้ที่ไม่มีน้ำตาแล้ว ความท้อใจจากทุกเรื่องที่ได้ผ่านพบทำให้แม้แต่น้ำตาของผมยังเหน็ดเหนื่อยที่จะไหลออกมา …
โดย ทิวา พรหมสุภา มิ.ย. 2552 ศุกร์ที่ 5 มิถุนายน ตอนสาย เด็ก …
“ตอนนี้…หวังแค่ว่าจะได้มือเทียม แล้วจะกลับไปพักผ่อนที่บ้าน” เสียงพูดภาษาพม่าเนิบ ๆ เบา ๆ ดังจากปากชายหนุ่มตัวผอมเล็กท่าทาง ขี้อาย …
ต้นเดือนเมษายนที่ผ่านมา ผมนั่งรถเกือบสามชั่วโมงจากกรุงย่างกุ้งไปถึงมณฑลพะโค เพื่อจะไปดูถนนเส้นใหม่ที่ตัดจากเมืองหลวงเก่าของพม่าไปเนปิดอว์เมืองหลวงใหม่ มีคนบอกผมว่า ถนนใหม่ใหญ่โตหรูหรามาก และผมก็อยากเห็นกับตา ที่นั่นอากาศร้อนจัดจนผมตาพร่า ผมยังมองไม่เห็นถนนเส้นใหญ่ที่ว่า มีเส้นทางคอนกรีตสองเลนใหม่ ๆเลนดินที่มีรถขุดตักกำลังทำงาน …
ในวันที่จักรวาลและธรรมชาติหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงอย่างปกติสุข วันนั้นเราก็มีชีวิตอยู่อย่างเป็นสุข แต่ในวันที่จักรวาลและธรรมชาติดำเนินไปอย่างผิดแผกแตกต่าง เราก็ทุกข์ยากกับภัยพิบัติและความหายนะ พี่น้องเอย ธรรมชาติรอบตัวได้รับการสรรค์สร้างขึ้นด้วยเหตุผลบางประการ … ผมเชื่อเช่นนั้น ใครสัก คนหรืออำนาจที่ยิ่งใหญ่บางสิ่งเป็นผู้สร้างให้ธรรมชาติหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงเป็นลำดับขั้นตอนเหมือนมีการ …
กว่า 20 ปีแล้ว ที่อองซาน ซู จี หญิงผู้ได้รับเลือกจากประชาชนชาวพม่าให้เป็นผู้นำในการบริหารบ้านเมือง ถูกรัฐบาลทหารพม่าควบคุมตัวและยึดอำนาจปกครองประเทศพม่าด้วยระบอบเผด็จการมาอย่างยาวนาน จนเมื่อปี 2553 …
เมื่อมองย้อนกลับไปในวัยเด็ก เราทุกคนต่างมีความฝันที่วาดไว้อย่างสวยงาม บางคนฝันว่าจะเป็นหมอ เป็นครู เป็นวิศวกร พ่อค้าแม่ค้า ดารา นางแบบ ฯลฯ หรือบางคนอาจจะคิดเท่ …
ไม่มีใครคาดคิดว่าบ่ายวันหนึ่งในเดือนมีนาคม ปี 2551 ลมพายุจะหอบเอาฝนห่าใหญ่มาตกที่หมู่บ้านของผม ยิ่งค่ำลมยิ่งพัดแรง ฝนยิ่งตกหนักและไม่มีท่าทีจะหยุดลงง่าย ๆ ต้นมะพร้าวที่ยืนต้นแข็งแกร่ง ถูกลมพายุพัดล้มระเนระนาด บ้านเรือนพังราบเหมือนถูกไฟเผา …
“ฉันยกที่ดินตรงนี้ให้ ไม่เอาเงินหรอก ปลูกบ้านที่นี่แหละ” ป้ามึจิ ยกคำพูดของเจ้าของที่ดิน เพื่อเล่าความหลังเกี่ยวกับที่ดินที่แกปลูกบ้านอยู่ให้ผมฟังด้วยความน้อยใจ เพราะเมื่อช่วงต้นปีที่ผ่านมาเจ้าของที่ขายที่ดินกับนายทุนในเมือง โดยที่ไม่บอกให้แกรู้เลยสักคำ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเคยบอกยกที่ดินแคบ ๆ ท้ายแปลงให้แกปลูกบ้าน …
“ถ้าหนูดื้อ หนูจะกลายเป็นนกกระปูดที่ร้อง โมเฮอ โมเฮอ… นะ รู้ไหม” หญิงผู้เป็นแม่ปรามลูกสาวตัวน้อยที่กำลังเล่นซนลากเก้าอี้ไปมา ผมหันมองแม่ลูกคู่หนึ่งที่เดินทางมาร่วมงานนมัสการพระเจ้า ณ บ้านไม้เก่าแก่ริมฝั่งแม่น้ำสาละวินหลังนี้เช่นเดียวกับผม …
