ล็อคดาวน์ในสอย
เจ้าหน้าที่สาธารณสุขกะเรนนีมาตรวจโควิดให้พวกเรา เจอคนที่ติดเชื้อแบบไม่มีอาการก็มาก เด็ก 8 ขวบก็ยังพบว่าเป็น คนที่เจอว่าติดเชื้อก็จะถูกพาขึ้นรถไปไว้ที่ศูนย์กักตัว
เรารู้สึกดีที่ได้รับการดูแล คณะกรรมการค่ายประกาศทุกวันว่ามาสู้โควิดกันด้วยกันอยู่บ้าน แต่ปัญหาคือ หลายครอบครัวเริ่มขาดแคลนอาหาร ไม่มีอาหารเข้ามาในค่าย และไม่มีใครออกจากค่ายไปทำงานหรือหาอาหารจากป่าได้ ผมเข้าใจพวกเขาดี เราต้องการอาหารเพื่อจะมีชีวิตรอด ตอนนี้ ถ้าออกไปหาอาหารในป่าและถูกจับได้ เจ้าหน้าที่บอกว่าจะปรับหมื่นบาทและถูกขังคุกด้วย ดังนั้น ถึงไม่มีกินก็ต้องอยู่แต่บ้าน อยู่แล้วก็คิดฟุ้งซ่านไปอย่างนั้น
มีคนบอกผมว่า เวลามีการล็อคดาวน์ชุมชนไทยหรือแรงงานในเมือง ก็จะมีการชดเชยจากรัฐบาล แต่เราเป็นผู้ลี้ภัยที่มาอาศัยประเทศของเขา สิ่งนั้นคงไม่เกิดขึ้นกับเรา มีแต่พีน้องเราข้างนอกอาจจะพอช่วยเราได้บ้าง ผมไม่รู้หรอกว่ามีใครพยายามทำอะไรเพื่อแก้ไขปัญหานี้บ้าง เพราะผมออกจากบ้านไม่ได้ ได้แต่ขังตัวเองอยู่บนบ้าน เพราะเขาไม่ให้ไปไหน
ผมหวังว่าสถานการณ์นี้จะผ่านไปโดยเร็ว ไม่ใช่แค่การล็อคดาวน์ แต่ความเข้มงวดทั้งหมดที่เกิดจากโควิดมาตลอดสองปี เราอยากจะทำอะไรได้อย่างที่อยากทำ เรียนรู้ในสิ่งที่อยากรู้ เพื่อช่วยประชาชนของเราที่กำลังลำบากอยู่ทั้งในไทยและในป่ารัฐกะเรนนี
4 กุมภาพันธ์ 2565
ภาพประกอบ ชาวบ้านกะเรนนี
