ศพที่ไม่ถูกนับ ความตายของชายชาวพม่าคนหนึ่งริมคลองเน่าๆ กลางกรุงเทพ
หนุ่มพม่าทำงานอยู่ใกล้ตลาดแห่งหนึ่งกลางเมือง โดยมีคลองเน่า ๆ กั้น เขาเป็นไข้มา 2 วัน เป็นลมหมดสติและเสียชีวิตไปเมื่อวาน เขาทำงานเป็นคนแจวเรือข้ามคลองที่คนในชุมชนต้องใช้แทบทุกวัน เขายังมีภรรยาที่อาศัยอยู่ด้วยกันเป็นคนขายกับข้าวพม่าตรงท่าเรือ
เจ้าหน้าที่ที่มาเก็บศพใส่ชุดพีพีอีเต็มตัวสันนิษฐานเบื้องต้นว่าน่าจะเสียชีวิตจากโควิด แต่ไม่มีใครยืนยัน ภรรยาและเพื่อนข้างห้องที่เหมือนเป็นไข้ก็ไปโรงพยาบาลเพื่อถูกปฏิเสธการตรวจ เช่นเดียวกับอีกหลายคนที่ถูกปฏิเสธการรับตรวจจากโรงพยาบาล หลายคนไม่มีประกันสังคม ไม่มีเงินจ่ายค่าตรวจด้วยตัวเอง บางคนที่มีอาการทำได้เพียงแค่นอนพักที่ห้องร่วมกับเพื่อน ๆ อีก 3-4 คน
บางคนพยายามโทรไปแจ้งทาง 1422 คนรับปลายทางบอกได้เพียงว่า “หาซื้อยาพารา ยาแก้ไอ เกลือแร่ไว้ ถ้าเกิดมีอาการมากขึ้นก็โทรไปที่ 1668 หรือ 1669 แต่ก็อาจไม่มีคนรับสาย ทุกโรงบาลไม่มีเตียงรองรับ”
ตลาดที่อยู่งฝั่งตรงข้ามของคลองเน่ากลางเมืองแห่งนั้นยังคงเปิดอยู่ ท่ามกลางความเงียบงันของผู้คน
คนจำนวนมากกำลังนอนรอความตายโดยไม่มีความหวัง นอกเหนือจากคนไทย ยังมีเพื่อนๆ เรา ทั้งแรงงานจากประเทศเพื่อนบ้าน เป็นคนไร้รัฐไร้สัญชาติ ที่มีชีวิต มีความฝัน เหมือนเราทุกคน
ปล. ภาพประกอบเป็นชุมชนคนงานก่อสร้างใกล้บ้านแห่งหนึ่ง
บทความรับเชิญ โดย ศิววงศ์ สุขทวี
