เสียงจากเยาวชนกะเรนนี (1)
“ที่บ้านของหนู ทหารพม่ายังมาไม่ถึง แต่หนูหนีออกมา เพราะหนูอยากมาฝึกทหาร หนูอยากเป็นทหารกะเรนนี เพื่อที่ว่า เมื่อกองทัพพม่าบุกมาที่บ้านหนู หนูจะได้ปกป้องพ่อแม่ของหนู ตัวหนู และชาวบ้านได้
หนูผ่านหลักสูตรการฝึกทหารเบื้องต้นแล้ว แต่ระหว่างที่เรียนอยู่ หนูก็ได้คิดเพิ่มขึ้นเรื่องการศึกษา ครูและเพื่อน ๆ ก็แนะนำว่าหนูยังอายุน้อย การศึกษามีความสำคัญมาก ที่ชายแดนมีโอกาสจะได้เรียนหนังสือ ถ้าหนูมาที่นี่ หนูก็จะเรียนและมีความรู้มากขึ้น
หนูมาถึงที่ค่ายชายแดนนี่คนเดียว พ่อแม่ของหนูแก่แล้ว เขาไม่อยากจากบ้านเกิด ไม่อยากทิ้งทุกอย่างที่เรามี จริง ๆ แล้วที่นี่ก็ไม่ได้ปลอดภัยเต็มร้อย เพราะไม่ไกลออกไปก็มีฐานทหารพม่าอยู่ จะเกิดการปะทะเมื่อไรก็ได้ ข้อดีก็คือหนูได้เรียนหนังสือ แต่ก็คิดว่า ถ้าเรียนจบแล้ว หนูก็จะไปเป็นทหารกะเรนนีอยู่ดี เพราะหนูอยากช่วยประชาชน แต่หนูจะเป็นทหารฉลาดขึ้นและทำอะไรได้มากขึ้น”
“มี” หญิงสาวกะเรนนีวัย 17 ปี
24 ส.ค. 2564
**ภาพประกอบ : “ค่ายพักผู้พลัดถิ่น” ภาพวาดฝีมือนักเรียนกะเรนนี
