ลิปสติค

บทกวี ลิปสติค โดย ซามิยอ

วาดลิปสติคแท่งใหม่บนริมฝีปาก
ส่งยิ้มให้กำลังใจตัวเองในกระจก
ที่นี่เมืองใหญ่
ฉันมองไปรอบ ๆ
แท่งตึกปูนไม่ใช่ภูเขา
เสียงน้ำเจ้าพระยารินไหลเอื่อยช้า แต่ไม่ใช่ น้ำแม่เมย

ฉันมาไกลถึงเมืองใหญ่
เงียบว้างท่ามกลางความพลุกพล่าน
คิดถึงเพื่อนคนเดิมที่ข้ามน้ำมาด้วยกัน
เธอระหกระเหินกลับบ้านไป
ป่วยไข้รักษาตัวจนเงินหมด
ซัดเซพเนจรข้ามน้ำกลับไป
อีกคนเพิ่งตกตึกตาย
ไม่มีแม้งานศพ
คนหนึ่งและอีกหนึ่งไปสู่ความตาย
เหลือฉันหล่อเลี้ยงชีวิตท่ามกลางความดิ้นรน

ฉันจะต่างกับเธออย่างไร
หายใจแต่ไร้วิญญาณ
ลิปสติคแท่งใหม่วาดริมฝีปากที่ไม่มีคำพูด
ฉันไม่รู้และไม่เข้าใจว่า “ความสุข” คืออะไร
เงินทองหรือ ลิปสติคสีสวยในป่าใหญ่
ดอกหญ้าในป่าปูนช่างเปราะบาง
คิดถึงสายน้ำและภูเขาที่จากลา
หุ่นไล่กาปลายทุ่งกว้าง
ไร่ข้าวโพดคงแตกรวงอ่อน

ค่ำลง  เสียงนกกาบินกลับรังนอน
หนาวลมจอยวอย
โทรศัพท์เรียกสายจากคนไกลบ้าน
แม่ว่าบ้านเราหนาวแล้ว
ลมหนาวบาดเนื้อกรีดผิวแห้ง 
หลังข้าวในนาเก็บเกี่ยว
ควายตัวใหญ่เพิ่งตายไป
ยังต้องกระเสือกกระสนหนีห่ากระสุนสงคราม
ลูกอยู่ไหน ส่งเงินก้อนใหม่มาให้แม่ที
ลวดหนามใดขวางกั้น
หลานตัวน้อยหิวโซ เสื้อผ้าผืนบาง
มัวแต่สุมไฟฟอน ผิวอ่อนแห้งแตก

ตะวันรอนอ่อนแสงล้า
นี่… ฉันอยู่แห่งหนใดบนโลกกว้าง
ลมแทรกช่องว่างระหว่างซอกตึก
หนาวลมขมในอก
ผลักประตูห้องเช่า 
ส่องกระจก  เห็นริมฝีปากแห้งขุย
เลือดชีวิตปะปนสีลิปสติค