ผู้ลี้ภัยแม่สอดข้ามแม่น้ำเมยกลับประเทศแล้ว
ศุกร์ที่ 21 ม.ค. เสียงจากแม่สอดส่งมาว่า “เจ้าหน้าที่ไทยเข้ามาบอกเราว่า ผู้ลี้ภัยจะต้องกลับไปฝั่งพม่าให้หมด แต่เรายังไม่มีแผนการอะไร และยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”
สามวันถัดมา ทหารหนุ่มที่ชายแดนบอกว่า “ทางการทะยอยผลักดันเกือบหมดละครับ ไม่มียิงกันสาม 2-3 อาทิตย์แล้ว” อันที่จริงเขาคงจะหมายถึงการทิ้งระเบิดจากเครื่องบิน เพราะเสียงปืนยังได้ยินอยู่ไม่เกินสัปดาห์ ที่ริมเมยแห่งนั้น ชาวบ้านพม่าจำนวนหนึ่งตั้งเพิงพักริมน้ำฝั่งตรงข้ามเพื่อรอความช่วยเหลือ และด้วยความหวัง ว่าหากเกิดเหตุร้ายจะวิ่งข้ามมารอดชีวิตฝั่งไทยได้ทัน
วันรุ่งขึ้น ถัดลงไปทางใต้จากแม่สอด ที่บ้านหมื่นฤาชัย อ.พบพระ ชาวบ้านหญิงสองชายหนึ่งถูกหามจากบ้านเซ่บอโบข้ามน้ำเมยมาโรงพยาบาลไทยเพื่อรักษาบาดแผลจากการเหยียบกับระเบิด เมื่อธันวาคม คนเซ่บอโบที่เคยลี้ภัยในฝั่งไทยได้รับคำ “ชวน” ให้กลับถิ่นฐานไปตั้งแต่ข้ามมาได้ไม่กี่วัน ปัจจุบัน ริมเมยแห่งนั้นก็มีประชาชนพม่าที่เคลื่อนย้ายมาจากพื้นที่อันตรายอื่นมาอออยู่ริมน้ำเช่นกัน
28 ม.ค. สามวันถัดมาอีก ทางการไทยก็ปิด “คอกวัว” พื้นที่พักพิงชั่วคราวของผู้ลี้ภัยจากสงครามเลเก้ก่อ-ดูปลายาที่แม่โกนเกน อ.แม่สอด จ.ตาก ได้สำเร็จ
ผู้ลี้ภัยพากันข้ามแม่น้ำเมยกลับประเทศ แต่คนหลายพันยังไม่ได้กลับบ้านด้วยยังไม่แน่ใจในความปลอดภัย บางส่วนหาที่พักใกล้แม่น้ำ ทุ่ง บ้าน วัด หรือเพิงพลาสติก เสริมเติมกับคนที่อออยู่ริมฝั่งน้ำอยู่แล้ว อีกส่วนหนึ่งเดินทางไปยังเขตกองกำลัง DKBA หวังว่าการสู้รบจะไปไม่ถึง
“กองทัพพม่าเข้าตรึงกำลังตามหมู่บ้านรอบเลเก้ก่อทั้งหมดแล้ว จะให้เรากลับไปอยู่ยังไง จะทำมาหากินยังไง”
คนพ้นเขตประเทศไทย ไม่ได้หมายความว่าการอพยพลี้ภัยสิ้นสุด ถ้ามองฝ่าแดดฝ่าหมอกออกไป เราก็จะเห็นพวกเขาได้ชัดเจนเสมอ
ภาพประกอบ : ผู้พลัดถิ่นในประเทศ ริมเมย ตรงข้ามแม่สอด
