ผู้ลี้ภัยถูกผลักดันกลับ ขณะที่เรือส่งความช่วยเหลือถูกยิงสะกัด
หลังจากที่ทางการได้สั่งเคลื่อนย้ายผู้ลี้ภัยริมน้ำสาละวินจุดต่าง ๆ เข้ารวมกันเหลือ 2 แห่ง คือ พื้นที่ตรงข้าม “ราท่า” จำนวน 613 คนและพื้นที่ตรงข้าม “แม่หนึท่า” อีก 2,020 คน จนกระทั่งตัวเลขที่เผยแพร่แก่ผู้สื่อข่าวเหลือเพียง 5 คน (15 เม.ย) ที่ต.เสาหิน เพราะผู้คนบนพื้นที่สองแห่งนี้เป็นที่ “มองไม่เห็น” นั้น
ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา ปฏิบัติการ “ทำความเข้าใจให้กลับบ้าน” ก็เกิดขึ้นอย่างเงียบ ๆ เจ้าหน้าที่บอกว่าไม่มีการโจมตีทางอากาศในมื่อตรอแล้ว การกลับบ้านจึงถือว่าปลอดภัย ผู้ลี้ภัยราวสองพันจำต้องข้ามสาละวินกลับไปยังบ้านแม่หนึท่าและราท่า หากผู้นำชุมชนบอกว่าจะขอให้เด็กและคนชราอยู่ในฝั่งไทยต่อ
และ ขณะที่ชาวบ้านจากหลายชุมชนยังพักอยู่รวมกันในบริเวณติดชายแดนนั้น เช้านี้ เวลาราว 10 โมง เรือ 3 ลำที่กำลังจะขนความช่วยเหลือขึ้นไปให้ผู้พลัดถิ่น ก็ถูกทหารพม่ายิงสะกัดจากฝั่งตรงข้ามบ้านท่าตาฝั่ง
แม้เรือที่ถูกยิงจะล่องน้ำต่อไปได้และผู้คนบนเรือปลอดภัย จนบัดนี้ก็ยังไม่กล้ากลับมาที่ท่า อันที่จริงแล้ว ในมื่อตรอ เสียงปืนไม่เคยเงียบหาย ปฏิบัติการยิงปืนใหญ่เข้าหมู่บ้าน และการ “ยิงทันทีที่พบ” ยังเกิดขึ้นในจุดต่าง ๆ อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ภาพศพและสถานที่ที่พังทลายจากการถูกยิงยังถูกส่งมาเป็นระยะ
หน่วยงานความมั่นคงไทยอาจมอง “ความไม่ปกติ” เช่นนี้ว่าเป็นความ “ปกติ” และ “ปลอดภัย” สำหรับชาวบ้านกะเหรี่ยงแล้ว แต่หากเรามองผู้คนที่กลับไปเป็นพี่เป็นน้องหรือเพื่อนของเรา เราจะคิดว่ามันปลอดภัยอยู่ไหม?
**ภาพประกอบ : ผู้ลี้ภัย ริมน้ำสาละวิน ประเทศไทย ถ่ายโดย ชาวบ้านสาละวิน
