เราต้องหนีให้ไกลแค่ไหนถึงจะปลอดภัย

เช้าวันที่ 14 เมษายนเพื่อนของเพื่อนไร้พรมแดนท่านหนึ่งส่งข้อความเข้ามาแจ้งสถานการณ์ที่เขานั้นได้รับการติดต่อจากเพื่อนคนหนึ่งในพื้นที่รัฐกะเหรี่ยงที่ได้รู้จักกันในวันเขื่อนโลกที่จัดขึ้นที่ริมแม่น้ำสาละวิน บ้านท่าตาฝั่ง ต.แม่ยวม อ.แม่สะเรียง จ.แม่ฮ่องสอนเมื่อเดือนที่ผ่านมา

เพื่อนบอกว่าความจริงแล้วหลังเจอกันในวันงานเขื่อนโลกได้เพียงแค่ 3 วัน ชาวบ้านก็เริ่มต้องหนีกันแล้ว ในช่วงเริ่มต้นทหารพม่า (SAC) ได้ยิงปืนใหญ่ลงมาที่หมู่บ้าน และตอนหลังช่วงเดือนเมษายนเริ่มส่งเครื่องบินมาทิ้งระเบิดทำลายหมู่บ้าน ชาวบ้านอย่างน้อย 6 หมู่บ้านจากจังหวัดมื่อตรอ ค่อยๆ ทยอยหนีออกจากหมู่บ้านมาจนถึงตอนนี้ บ้างหลบอยู่ในป่าลึก บ้างหลบไปอยู่ใกล้ถ้ำ ใกล้แม่น้ำ ใกล้ลำธาร นับทำข้อมูลกันได้น่าจะราวๆ 200 -300 ครอบครัว รวมประมาณ 1,800 คน ในนี้มีทั้งเด็ก คนชรา และคนป่วย

ชาวบ้านส่วนมากตอนหนีนั้นไม่ได้เตรียมตัวหรือเตรียมข้าวของเครื่องใช้อะไรติดตัวมาด้วยเลย เพื่อนบอกว่า “ช่วยอะไรสักอย่างก็ได้” ตัวเขาเองเลยไปหาซื้ออาหารแห้ง สิ่งจำเป็นทุกอย่างที่พอจะหาได้ และไปเอาเสื้อผ้าของพ่อแม่ที่อยากจะบริจาคอยู่แล้วแพ็คส่งไปให้

เมื่อรู้จักกันแล้ว
เมื่อเป็นเพื่อนกันแล้ว
อะไรที่ช่วยกันได้
อะไรที่พอจะทำได้
ก็คงต้องช่วยกัน

เพื่อนไร้พรมแดน
22.04.2024