บันทึกวันอาทิตย์ ที่ 22 พฤษภาคม พ.ศ.2565
เมื่อสัปดาห์ก่อน ผมไปบ้านหมื่นฤาชัยเพื่อส่งสิ่งของช่วยผู้หนีภัย วันนั้นเป็นเช้าที่ท้องฟ้าแจ่มใสไม่มีเมฆ พี่ๆ ในหมู่บ้านมาช่วยกันขนของลงจากรถ ทุกคนหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงดัง เสียงเหมือนฟ้าร้องครืนๆ ปาปาพูดขึ้นมาว่า “เสียงเครื่องบิน” หลายคนวิ่งไปที่ลานหมู่บ้านแล้วเหงนมองดูท้องฟ้า
ผมได้ยินเสียงปืนกลและปืนใหญ่เสียงเหมือนคลิปข่าวที่ผมเคยเห็น เหตุการณ์ในข่าวไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวเท่าตอนนี้ ผมกลัวมากว่ากระสุนจะข้ามมาฟังไทย พอผมอยู่ในเหตุการณ์จริงที่มีทั้งเสียงดัง ทั้งควันลอยขึ้นบนท้องฟ้า และแรงสั่นสะเทือนที่เหมือนแผนดินไหวน้อยๆ ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเห็นอะไรสีดำเล็กๆ ที่ใกล้เข้ามาจนมองออกว่าเป็นเครื่องบิน ผมกลัวมากเพราะเป็นครั้งแรกที่ผมอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้
เสียงระเบิดยังคงดังต่อเนื่อง ปาปาขับรถออกไปที่ถนนสายหลัก ปาปาชะลอรถเมื่อเห็นคนหลบอยู่ที่ป่าข้างทาง ปาหยุดรถแล้วคุยอะไรสักอย่างก่อนที่คุณยาย คุณป้า และเด็กหลายคนปีนขึ้นนั่งที่หลังกระบะรถ โมโมไปช่วยพยุงคุณยายแล้วขึ้นมานั่งบนรถ โมโมบอกว่า “มือยายสั่น เย็น และชื้นเหงื่อ” ผมรู้ว่ายายคงกลัวมาก เด็กๆ เองก็กลัวเหมือนกันพวกเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าตลอดเวลา ตอนนี้พวกเขามาอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว ผมเองก็ปลอดภัยแต่ความกลัวยังอยู่ในใจ
ด.ช. โปโป อายุ 9 ปี
