บันทึกประจำวัน บนถนนที่มีแต่เสียงปืน (2)
ผมกลับมาจากอุ้มผางหลายวันแล้ว โมเปิดข่าวทุกวัน ผมเห็นข่าวยูเครน-รัสเซียเยอะมาก แต่ข่าวการสู้รบที่ชายแดนระหว่างกะเหรี่ยงกับพม่าไม่ค่อยมีให้เห็น ยูเครนสามารถเกณฑ์ทหารได้จากทั่วโลกได้เงินสนับสนุนได้เครื่องบินรบ แต่กะเหรี่ยงต้องช่วยกันรบเองช่วยกันเอง
การสู้กันเกิดตั้งแต่ปีที่แล้วถึงตอนนี้ บ้านผมอยู่ใกล้ชายแดน บางครั้งก็ได้ยินเสียงปืนใหญ่ ทำให้ผมคิดถึงสารคดีและนิทรรศการสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ช่องเขาขาด ผมไปดูมาที่กาญจนบุรี ผมคิดว่าคนที่อยู่ในสงครามลำบากมาก
ครอบครัวของผมส่งอาหารและเสื้อผ้าให้ผู้หนีภัยที่อยู่ในป่าตามชายแดน พวกเขากลับบ้านไม่ได้เพราะมีทหารพม่าอยู่ในหมู่บ้าน และทหารกะเหรี่ยงก็ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้หมู่บ้านกลับคืนมา ทหารกะเหรี่ยงไม่มีเครื่องบิน ผมได้ยินปาคุยโทรศัพท์ว่าทหารกะเหรี่ยงสู้ทั้งวันทั้งคืน พวกเขาเหนื่อยมาก คุณลุงในโทรศัพท์บอกว่า หากได้กินอาหารดี ๆ จะมีแรงสู้ต่อ ผมคิดว่าถ้าทหารกะเหรี่ยงหมดกำลังใจ ชาวบ้านที่ชายแดนอาจจะไม่มีโอกาสได้กลับบ้าน ผมมีเงินเก็บจากขายถ้วยจานอยู่ ก็ เลยขอส่งให้ลุงได้เอาไปซื้อแพะกินเป็นกำลังใจ ผมเห็นจากสารคดีที่ช่องเขาขาด ทหารฝรั่งพูดให้กำลังใจเพื่อนที่อยู่ในสงคราม ทุกคนอยากให้สงครามจบและหวังจะได้กลับบ้าน ผมคิดว่าเราทุกคนต้องการกำลังใจ และต้องการกลับบ้าน
ด.ช. โปโป อายุ 9 ปี
1 เมษายน 2565
ภาพประกอบโดย ชาวบ้านริมเมย
