ข่าววันที่ 7 ธันวาคม เรื่องการที่กองทัพพม่าเผาทั้งเป็นผู้ต่อต้าน 11 คนรวมถึงเด็กชายวัย 14 ปีที่มณฑลสะกาย ไม่ได้หมายความว่า ปฏิบัติการอันเหี้ยมโหดของกองทัพพม่ากำลังพุ่งเป้าไปยังเขตตะวันตกของประเทศเท่านั้น หากหมายถึงความรุนแรงป่าเถื่อนที่แผ่ขยายทั่วประเทศพม่า
ข่าววันที่ 7 ธันวาคม เรื่องการที่กองทัพพม่าเผาทั้งเป็นผู้ต่อต้าน 11 คนรวมถึงเด็กชายวัย 14 ปีที่มณฑลสะกาย ไม่ได้หมายความว่า ปฏิบัติการอันเหี้ยมโหดของกองทัพพม่ากำลังพุ่งเป้าไปยังเขตตะวันตกของประเทศเท่านั้น หากหมายถึงความรุนแรงป่าเถื่อนที่แผ่ขยายทั่วประเทศพม่าได้รับคำแนะนำให้เก็บซ่อนเสบียงอาหารรวมทั้งข้าวที่เพิ่งเก็บเกี่ยวไว้ เตรียมตัวรับมือกับการพลัดถิ่นฐานอันยาวนาน และความรุนแรงที่ไม่มีทีท่าจะลดลง
คุณยายเซโม วัย 64 ปี ซึ่งหลบภัยอยู่ที่ค่ายคนพลัดถิ่นริมขอบรัฐกะเรนนีมาแล้ว 7 เดือนเล่าว่า “นี่เป็นครั้งที่สองที่ยายต้องอพยพออกจากบ้าน รอบแรกยายหนีไปอยู่รัฐฉานถึง 7 ปี แต่ที่หนีไปหลบในป่านั่นยายไม่ได้นับหรอก เพราะตั้งแต่เด็ก ๆ ยายก็หนีทหารพม่าเข้าป่าอยู่เป็นประจำ เราทุกคนชินกับชีวิตแบบนั้น”
“ยายมาที่นี่กับลูกทั้ง 12 คน ลูกของยาย 4 คนแต่งงานมีครอบครัวแล้วก็พาด้วยกันมาทั้งหมด ลูกคนเล็ก ๆ ก็ยังเรียนหนังสืออยู่ เรามาอยู่นี่ได้หกเดือนแล้ว ก่อนหน้านั้นก็ต้องหนี ไม่ทันได้ลงข้าวด้วยซ้ำ เราจึงไม่มีอาหารเลย”
“ยายเดินมาชายแดนกับลูกชาย” คุณยายเมห์วัย 69 กล่าว “ยายมีลูกชายสามคน อยู่ตรงนี้คนหนึ่ง ทำงานอยู่ในเมืองไทยคนหนึ่ง อีกคนหนึ่งยังหลบอยู่ข้างใน พ่อของพวกเขาตายไปนานแล้ว”
“อยู่ที่นี่ปลอดภัย มีข้าวกินที่เขาแจกให้ แต่กับข้าวนั้นลำบากหน่อย ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่” ยายเซโมว่า “ถ้าหุงหามื้อเช้าเสร็จ มื้อบ่ายก็จะไม่มีกินแล้ว ผ้าห่มเราแบกมาสี่ผืน เขาแจกให้อีกบ้านละผืนมันก็ยังไม่พอสำหรับหนาวนี้”
“เราอยากจะหาเลี้ยงตัวเองแต่อยู่ที่นี่ไม่มีงานทำ แต่กลับบ้านก็ยังไม่ได้เพราะกลัว อยู่ที่นี่ก็กลัวเหมือนกันเพราะมันใช่ว่าจะปลอดภัย”
“ที่ยายกลัวที่สุดก็คือ ยายจะไม่ได้กลับบ้านและต้องมาตายที่นี่” ยายเมห์พูด หูของยายไม่ได้ยินเสียงแล้วทั้งสองข้าง “ยายไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ แต่ลูกชายพายายมาเพื่อจะได้ปลอดภัย หูไม่ได้ยิน การหลบหนีอะไรมันยาก”
“ยายคิดถึงเพื่อนรักของยายที่ยังหลบอยู่ในป่าข้างใน เขาเป็นแม่หม้ายเหมือนกันกับยายนี่แหละ ยายคิดถึงบ้าน คิดถึงไร่ คิดถึงสวน แต่ก็กลับไปไม่ได้ ถึงให้กลับเดินไม่ไหวแล้ว ถ้าวันไหนกลับได้ ยายคงต้องขอนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์บ้างในบางช่วงที่รถวิ่งได้น่ะ ยายตัวเล็กเท่านี้เอง เขาคงจะให้ยายซ้อนหรอกนะ”
9 ธันวาคม 2564
